خیلی برایم پیش آمده در زمانی که دیگران شادند و دارند از ته دل قهقهه میزنند من حسی کاملن متفاوت داشته باشم. یا مثلن وقتی جایی یا کسی دارد خنده را تقدیس میکند و خنده را دوای هر درد و بهترین چیز دنیا میخواند مخالفتی اساسی تمام بدنم را بگیرد. این مساله تبدیل به دغدغه خورنده من شده بود. چه چیزی در من نمیگذارد که مانند دیگران فکر کنم؟